ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ

ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ
ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Αμάρτημα

Το αμυδρό φως τρέμει το σκότος . Σαλεύει και ζωντανεύουν τα ωχρά πρόσωπα τους . Υψηλά παράθυρα εμποδίζουν , τους σκελετούς να ανεβούν στους μαύρους τοίχους . Μα χάθηκε το όνειρο . Κανείς δεν γύρισε από τους νεκρούς πίσω . Δρεπάνι Χάροντος τους περνάει στην απέναντι όχθη . Ούτε μιλάει , ούτε ακούει . Οι κοιμισμένοι θα μείνουν για πάντα εκεί θαμμένοι .

Παιχνίδια της λήθης

Από πέτρα και χρόνο έφτιαξε τον ουρανό Και λίγη σκόνη , μονάχα για να θυμάται την λήθη . - Να μην ξεχάσω να θυμάμαι . Αυτό έλεγε συνεχώς . -Δεν θέλω να ξεχάσω να θυμάμαι . Γι’ αυτό δεν έφυγε ποτέ ! Θα φύγεις ! Το νιώθω !! Δεν μπορώ να της το πω . Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ . Να με πλακώνει … Βυθίζομαι στο σκοτάδι . Κανείς δεν είναι πια εδώ . Όλοι χάθηκαν με το τέλος της δύση. Ναι , ναι το ξέρω ! Μου το είπες και χθες … Είναι αργά τώρα πια . Η λησμονιά κέρδισε την μνήμη . Θριάμβευσε η λήθη . Πάντα την φοβόμουν .

Φόνος

Τώρα θα γίνει ο φόνος . Χέρια μαχαίρια θα σφάζουν με πόνο. Νεκρά σώματα θα κείτονται στο αίμα . Άγγελοι θα χάνονται με ένα απλανές βλέμμα . Χίλια χρόνια την σχεδίαζαν την αλληλοεξόντωση. Κανείς δεν θα γλιτώσει από το δρεπάνι του χάρου. Όλοι θα περάσουν στην απέναντι όχθη . Μια μέρα που θα ζωντανεύσουν όλοι οι πόθοι . Νεκρά παιδιά θα κολυμπούν στο ποταμό των δακρύων . Εκατοντάδες λίμνες χαμένων ωκεανών .

Ανακύκλωση του Ίσως

Πάει πίσω ο χρόνος μα ακόμα εδώ είμαι . Χάθηκε ο δρόμος και ακόμα δεν ξέρω που πήγε . Δεν βλέπω την άνοιξη να φυσά Μόνο την μοναξιά να με κυνηγά . Ίσως θέλω να αγαπηθώ για να μην πεθάνω ποτέ Ίσως θέλω να κρατηθώ στο μέλλον για να ζήσω το παρόν Αλλά η ζωή μου σαν πόρτες που βγάζουν σε άλλο κόσμο . Σαν ποιητές που χάθηκαν σ’ ένα απόλυτο μόνο . Θραύσματα από κόκκους άμμου τα ποιήματα , Κουρέλια από παιχνίδια παλιά .

Μαύρες φράουλες


Μαύρες φράουλες θα κείτονται νεκρές Μα ακόμα θα στάζει αίμα από τις ουλές Μην μιλάς , ΣΩΠΑ Έτσι σου μάθανε και προχώρα μπουσουλώντας . Μην κοιτάς πίσω θα τρομάξεις . Μην κοιτάς μπροστά θα ουρλιάξεις . Θαύματα πια δεν γίνονται . Μόνο ώρες μέσα στο αίμα και το ψέμα πνίγονται .

Ρουτίνα

Ίσως μια μέρα να χαθώ στον άνεμο Και εγώ με τόσα άλλα Μπορώ , θέλω να μείνω στον χρόνο Δάκρυα χάνονται στην σιωπή και τα μέτρησα . Μα πάλι μένω με μόνη συντροφιά τον πόνο . Εσύ πάλι με αποφεύγεις . Προλαβαίνω να σωθώ ή είναι αργά ;