ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ

ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ
ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Αμάρτημα

Το αμυδρό φως τρέμει το σκότος . Σαλεύει και ζωντανεύουν τα ωχρά πρόσωπα τους . Υψηλά παράθυρα εμποδίζουν , τους σκελετούς να ανεβούν στους μαύρους τοίχους . Μα χάθηκε το όνειρο . Κανείς δεν γύρισε από τους νεκρούς πίσω . Δρεπάνι Χάροντος τους περνάει στην απέναντι όχθη . Ούτε μιλάει , ούτε ακούει . Οι κοιμισμένοι θα μείνουν για πάντα εκεί θαμμένοι .

Παιχνίδια της λήθης

Από πέτρα και χρόνο έφτιαξε τον ουρανό Και λίγη σκόνη , μονάχα για να θυμάται την λήθη . - Να μην ξεχάσω να θυμάμαι . Αυτό έλεγε συνεχώς . -Δεν θέλω να ξεχάσω να θυμάμαι . Γι’ αυτό δεν έφυγε ποτέ ! Θα φύγεις ! Το νιώθω !! Δεν μπορώ να της το πω . Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ . Να με πλακώνει … Βυθίζομαι στο σκοτάδι . Κανείς δεν είναι πια εδώ . Όλοι χάθηκαν με το τέλος της δύση. Ναι , ναι το ξέρω ! Μου το είπες και χθες … Είναι αργά τώρα πια . Η λησμονιά κέρδισε την μνήμη . Θριάμβευσε η λήθη . Πάντα την φοβόμουν .

Φόνος

Τώρα θα γίνει ο φόνος . Χέρια μαχαίρια θα σφάζουν με πόνο. Νεκρά σώματα θα κείτονται στο αίμα . Άγγελοι θα χάνονται με ένα απλανές βλέμμα . Χίλια χρόνια την σχεδίαζαν την αλληλοεξόντωση. Κανείς δεν θα γλιτώσει από το δρεπάνι του χάρου. Όλοι θα περάσουν στην απέναντι όχθη . Μια μέρα που θα ζωντανεύσουν όλοι οι πόθοι . Νεκρά παιδιά θα κολυμπούν στο ποταμό των δακρύων . Εκατοντάδες λίμνες χαμένων ωκεανών .

Ανακύκλωση του Ίσως

Πάει πίσω ο χρόνος μα ακόμα εδώ είμαι . Χάθηκε ο δρόμος και ακόμα δεν ξέρω που πήγε . Δεν βλέπω την άνοιξη να φυσά Μόνο την μοναξιά να με κυνηγά . Ίσως θέλω να αγαπηθώ για να μην πεθάνω ποτέ Ίσως θέλω να κρατηθώ στο μέλλον για να ζήσω το παρόν Αλλά η ζωή μου σαν πόρτες που βγάζουν σε άλλο κόσμο . Σαν ποιητές που χάθηκαν σ’ ένα απόλυτο μόνο . Θραύσματα από κόκκους άμμου τα ποιήματα , Κουρέλια από παιχνίδια παλιά .

Μαύρες φράουλες


Μαύρες φράουλες θα κείτονται νεκρές Μα ακόμα θα στάζει αίμα από τις ουλές Μην μιλάς , ΣΩΠΑ Έτσι σου μάθανε και προχώρα μπουσουλώντας . Μην κοιτάς πίσω θα τρομάξεις . Μην κοιτάς μπροστά θα ουρλιάξεις . Θαύματα πια δεν γίνονται . Μόνο ώρες μέσα στο αίμα και το ψέμα πνίγονται .

Ρουτίνα

Ίσως μια μέρα να χαθώ στον άνεμο Και εγώ με τόσα άλλα Μπορώ , θέλω να μείνω στον χρόνο Δάκρυα χάνονται στην σιωπή και τα μέτρησα . Μα πάλι μένω με μόνη συντροφιά τον πόνο . Εσύ πάλι με αποφεύγεις . Προλαβαίνω να σωθώ ή είναι αργά ;

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Σκουπίδια

Σκουπίδια πέταξες σε ανθισμένη γυάλα . Ακούμπησες το νερό με αναστεναγμό , από εκείνους που βγαίνουν μόνο από τον πάτο . Μην ρωτήσεις ποιον πάτο ξέρεις καλά Εσύ τον δημιουργείς με την αδυναμία σου να σταθείς στον κόσμο Τον κανονικό Όχι τον γραφικό όπως ξέρεις καλά να λες . Πεινάς και θες να φας ακόμα και τους ανθούς . Να ξεπουπουλιάσεις και τα τελευταία όνειρα που επέπλευσαν. Τα ύστατα που έμειναν ζωντανά . Μα κάνεις εμετό την χρυσόσκονη τους . Τώρα κλαίς σαν μικρό παιδί Στάχτες τα δάκρυα σου Βαρέθηκες οι ηλιαχτίδες να σου τυφλώνουν τα μάτια . Καιρό να βάλεις ένα τέλος .

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Χάρτινα πουλιά

Έχω να γράψω καιρό. Συνέχεια αυτό λέω μα τα λόγια χαρταετοί που φλέγονται και οι λέξεις νερό βροχής. Ποτίζει μα δεν ξεδιψά Η δίψα είναι ατέρμονη και έχει πύρινες γλώσσες που πετάνε λάβα. Τα λόγια όπως πάντα καίγονται Μα είναι γλυκά σαν τις ζεστές νύχτες του Αυγούστου Την ημέρα όμως ξεθωριάζουν χάνουν την αίγλη τους , χάνονται και έρχονται μόνο όταν δουν τα χάρτινα πουλιά που πετάνε.