ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ

ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ
ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΔΑΣΚΑΛΟΣ

-Πρέπει να ξυπνήσω.
-Μα είσαι ξύπνιος.Κοίτα γύρω σου αν αυτο που βλέπεις είναι ενα όνειρο.τότε όλος ο κοσμος ζει στο όνειρο σου
-Απλά πονάει πολύ!
-Πρέπει να δεις τ φως .Μονάχα μην φοβάσαι.Μην ακούς τις φωνές θα σε σκοτώσουν!
-Μα πάντα τις άκουγα τι θα αλλάξει τώρα;
-Σε υπνωτίζουν και σε ζαλίζουν μα τις θες.
-Συγχώρεσε με μην φύγεις
-Μείνε ξύπνιος
-Θα πεθάνω;
-Δεν ξέρεις την απάντηση;
-Την ξερω...την ξέχασα δεν θέλω να θυμάμαι...
-Τότε γιατί με ρωτάς;
-Για να μάθω αν ακόμα μπορούν να απαντήσουν οι αληθηνές ψυχές.
-Άκου τη φωνή μου.
-Μα είπες να μην την ακούω.
-Είδες ποτε δεν με άκουσες πραγματικά.
-Δεν μπορώ να αναπνεύσω.
-Άκουσε με
-Συγνώμη σε ευχαριστώ για την βοήθεια.
-Μακάρι να ειχα κανει περισσότερα
-Πρώτη φορά μου μιλάς έτσι ...Θέλω και άλλη βοήθεια
-Εγώ σου έδειξα τον δρόμο
-Μα πως θα περπατήσω χωρις φως ;
-Μια μερα θα μαθεις το τροπο
-Και μέχρι τοτε;
-Μονάχα περίμενε...

ΣΦΑΓΙΑΣΜΟΣ ΜΕΛΩΝ

Στεγνά ποτάμια περνούν μέσα απο μαύρα δάση
Παλιοί υγροί ωκεανοί θυμούνται χαμένα βάθη
Σκίζουν τον ήλιο χαλασμένα βέλη
Μα εσύ συνεχίζεις να σφάζεις τα μέλη
Πολλά χέρια ακουμπούν στα λάθη
Στενοί πυκνοί λυγμοί αρνούνται απωθημένα πάθη
Απομακρύνουν το φως πεθαμένα τέλη
Και εσυ συνεχίζεις να σφάζεις τα μέλη
Πολλά βασανιστήρια ακόμα θα απομένει..

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Θανατικη ποινη

Τι εισαι?
Ενας επαγγελματιας εγκληματιας
Μια αδερφη κραγμενη απο την κοινωνια
Σκουπιδια στα Εξαρχεια
Μωρο εγκατελελειμενο στα σκουπιδια
Σπιτια γκρεμισμενα στα Πατησια
Ενεση στα σκουπιδια πεταγμενη
Πρεζακι με την ηρωινη διπλα να περιμενει..
Αυτο εισαι,
Μπατσος κλεισμενος σε φυλακη
Μια θανατικη ποινη
''Γλαστρα σε χωρο φυλακης μες στο χειμωνα''

Οι ομοιοτητες της νυχτας

Ειμαστε ολοι ιδιοι την νυχτα
Οι αναμνησεις περπατανε στα ονειρα
Αστερια νεκρα πια που δεν εχουν αξια
Και ομως ανοιγουν πληγες που σταζουν αιμα
Χερια που αγγιζουν την απαισιοδοξια
Βλεφαρα που κλεινουν και προσευχονται
Νεκροι που αναπνεουν και εισερχονατι στους εφιαλτες

Ειμαστε ολοι ιδιοι την νυχτα
Η απουσια ειναι η μικρη αδερφη του θανατου
Ανατριχιαζεις στην κρυα αισθηση που πλησιαζει
Αναπνεεις την μυρωδια του θγρου ταφου που σταζει
Ματιες παγωμενες στη καρδια χαραγμενες
Πληρης εξαθλιωση τη νυχτα
Διωνει τους ανθρωπους
Εκμεταλευοντας την μοιρα

Φαρσα

Θα σπασει ο καθρευτης και χιλιαδες γυαλια θα σκιζουν τη σαρκα μου
Ετσι και αλλιως ολα μια τεραστια φαρσα εναντιον μου ειναι
Δεν εχω να κερδισω τιποτα
Εξαλου οποιος δεν εχει τιποτα δεν εχει τιποτα να χασει

...

Τις νυχτες περπαταω σε ενα σχοινι
Υπερασπιω το απειρο
Ακουμπας το κενο
Και κερδιζω το ξεχασμενο χρονο
Ακουω ενα γελιο ενος μικρου παιδιου
καταλαβαινω το πονου του τρελου

Θα'θελα

Θα ηθελα να ημουν μια ζωγραφια σε ενα τοιχο
Ενα ψαρι μεσα σε ενα τοιχο
Ενα κερι σε ενα μπαρ
Ενα ποτηρι σε ενα κολαζ
Μια καρεκλα με τατουαζ
Ενα τηλεφωνο
εστω μια καρποσταλ

Ενα παιδι να κολυπμαει στα αστρα
Η εστω γκρεμισαμενα καστρα
Ενα ρολοι χαλασμενο

Αλλα δεν ειμαι τιποτα απο ολα αυτα
Ειμαι εδω!και περιμενω να γινω κατι
μια μαγικη νυχτια

Ο Μαγος της πολης

Ο μαγος της πολης ξυπνησε ξανα
τον αλχημιστη
Και τα τσοχλανια της πολης ερωτευονται
με ενα φιλι
Το στοιχειωμενο πνευμα τους αρχιζει
να τους σκεπαζει
Και τα ονειρα τους σε ενα καλαθι
να τα βαζει
Εισπνοη βαθια για την αποτομη
κραυγη
Εκπνοη σαν μια τρελη ματια για αυτη
την κατεστραμενη γη

Απλη φυσικη

Κενο, απολυτο κενο
Υπαρχει , κατι υπαρχει
Υπαρχει η περιοχη που δεν υπαρχει τιποτα
Σωμα νεκρο
Αιωνια νακρη
Ολα κιβδηλα

Απολυτο μηδεν
Κινουνται συνεχεια
Συνεχες..

Καταντια και απεχθεια

Ετουτη η πολη με τρελαινει

Τουτη η πολη
μοιαζει να με κλεινει καθε μερα πιο βαθια μεσα της
με παγιδευσε στους τοιχους των ονειρων της
και στις ομορφιες των χαμενων κηπων της
Σε αερα που θυμιζει χειμωνα ιδρώνω
και σταζει αιωνας που αργει να τελειωσει
Σε ποταμια χαμενα μεσα σε καπνους
Και σε βιβλια και σε τρενα χαλασμενα
με χιλιαδες οραματα λανθασμενα

Άργησες

Αργησες,μολις στέγνωσαν τ δάκρυα
Είναι αργά φυγε..
Μην φοβάσαι την νύχτα ...δικαιολογιές...
Τα στενά δεν είναι άδεια είναι γεματα με σκιές
Όχι μην κοιτάς το φεγγάρι, απλά θα σε τυφλώσει, θα σβήσει την ψεύτηκη πραγματικότητα
Μόνο τα αστέρια - τα αστέρια ξυραφια.
Θα σε οδηγήσουν στο παραμύθι
Σου τρυπάει τα κόκκαλα αυτη η αναπνοή
Θα σκίζει σιγα σιγα τ σωθηκά σου
Θα σου λιώνει το αίμα , θα σου καίει το σωμα σου
Στο ξανα ειπα αργησες
φυγε..

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Αφιερωμένο στη ψεδαίσθηση, η τελευταία που παραδώθηκε.Δεν θα γλίτωνε το θάνατο

Η βροχή άρχισε την υπόκλιση της
Περπατάω στη τρέλα
Ακουμπάω τον χάρτινο ουρανό
Παίζω με τον κίβδηλο χρόνο
Αναποδογυρίζω τους δείκτες και πάω πίσω
Καθώς τα αποτυπώματα των νεκρών ημερών
Φτιάχνουν τις σημασίες των ανύπαρκτων ωρών

Αναπνοές Της Νύχτας

Ίσως ξέρω πολλά και πρέπει να φύγω
Μέσα απο ρεύματα της θάλασσας σαν υγρό στοιχείο
Μέσα απο την ομορφιά της ψυχής να χαθώ στο πάθος
Και ποιος ξέρει ίσως κάτι να μάθω
Την μαγνητική έλξη των ψυχών να βλάψω
Και την όμορφη νύχτα να ταράξω
Τ'αστέρια που τρεμοπαίζουν στον ουρανό να κατεβάσω
Μα πρέπει πρώτα το ουράνιο τόξο να φτάσω
Την ψυχή σου την θλιμμένη
Να μην την ξαναδώ χαμένη
Μα τώρα πρέπει να φύγω
Την αναπνοή μου την τελευταία να αφήσω

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Νανούρισμα

Ακόμα προσπαθώ
Να κρατηθώ
Σε ένα παρελθόν
Που μπορεί να μην ξαναδώ
Μήπως και ακουστώ
Στο περιβόλλι το χλωμό
Που στάζει νερό
Και παγώνει το βυθό

Ακόμα προσπαθώ
Ν΄ακουστώ
Στη σιωπή
Την αργή βουή
Του κόσμου την αναπνοή
Να πάρω μαζί μου
Σαν νανούρισμα
Ως το πρωί

Ο χορός των φαντασμάτων

Σας καλώ στο χορό των φαντασμάτων
Που γίνεται στο πάτω των θαυμάτων
Ένα κόσμο αγριεμένο
Και απο μακριά φερμένο
Σε μια σφαίρα μαγεμένη
Γίνεται αυτή η αστραφτερή γιορτή
Εκεί που ακόμα οι άγγελοι
Κοιμούνται στις αγγαλίες των νεράιδων
Εκεί που μερικοί φωνάζουν δες!
Τα ξωτικά δεν έχουν πληγωθεί ακόμα απο τις κραυγές
Με τις νύχτας τις αναπνοές ζουν ακόμα πλάσματα
Είναι κρυμμένα μέσα σε μεταξωτά υφάσματα
Είναι λίγα όμως και αργοπεθαίνουν
Αφου τα παραμύθια ανατέλουν

Ως την αυγή

Ξέρεις είναι μερικές νύχτες
Που τ'όνειρο τρέμει τη σιωπή
Που κάθε δάκρυ αγγίζει την αυγή
Κάθε συντρίμμι ψυχής αναπνέει στην αγνή βροχή
Και όλα αγγίζουν την ματαιότητα τοθ νου
Και όλα δίνουν ζωή στην πλότητα του ουρανού

Κοίταμε τώρα πως αναπνέω
Στο σκοτεινό φώς τησ σιωπής
Κοίτα τησ νεράιδεσ και τα ξωτικά
Που είναι χαμένα στην υπόκλιση της γης
Τώρα κοίτα τα δάκρυα της θάλασσας
Και προσπάθησ να ακούσεις την αναπνοή
Της νεκρικής αυτής κραυγής