ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ

ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ
ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΦΥΓΗΣ

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Ανακύκλωση

Καλώς ήρθες νύχτα
γεμάτη αγκάθια πάλι.
Μάδησες τα τριαντάφυλλα
τα σκόρπισες και μυρίζουν παντού.

Αυτή η μέθη ανακατεύεται με την πίκρα.
Κρίμα θα πεις
Δικαιοσύνη λέω.
Σκοτώνεσαι πάλι και ξαναγεννιέσαι .

Ξυπνάς και όλα έχουν ξυπνήσει .
Η μυρωδιά θα φταίει
ανακατεύει την λήθη με την μνήμη.
Σκοτώνεσαι και τέλος.

Φόβος

Πίσω από γυμνές πόρτες κρύβεται ο φόβος.
Καμαρώνει το τέρας που δημιούργησε -χωρίς να το καταλάβεις -
Κοροϊδεύει τον θάνατο
και παίζει με τα αστέρια.
Ματιές σου θυμίζει και ευχές που είχες ξεχάσει.
Καλοκαίρια και κολαστήρια.
Γυρισμούς και πυρετούς .

Μάχη χαμένη στη ροη του χρόνου

Μυρωδιά μαγείας

Αχ αυτή η μυρωδιά ,
χιλιάδων μαγεμένων εικόνων.
Και ο πόνος χιλιάδες καρφωμένα μαχαίρια.

Σχηματίζει καπνούς
φτιάχνοντας όνειρα και ηλιαχτίδες.

Γράμματα ενός άλλου Θεού.
Υγρή Γη ενός άλλου ανθρώπου

τατουάζ

Λάσπη και αγκάθια
τα όνειρα ποτίζουν
τρεις πληγές άνοιξαν.

Να τις κάνεις τατουάζ
όταν βρεις το τέλος του παιχνιδιού.

Τις κρυστάλλινες νύχτες
να διαλύεις κοχύλια .

Γέλασε και τα μαχαίρια χάρτινα θα γίνουν .

Νυχτερινή βροχή

Όσο σπάραζα , τόσο έπεφτε η βροχή.
Με μαστίγωνε .
Όλα τα έφερε στην επιφάνεια
Όνειρα, πρόσωπα, στιγμές .

Δεν έλεγε να κοπάσει,
ούτε η βροχή μα ούτε και το κλάμα.
Πέφτουν τα δάκρυα
ποτίζοντας ξένες αναμνήσεις
συνέχιζαν να φυτρώνουν μέσα γεμάτες αγκάθια .
Έσκιζαν τα σωθικά μου .
Αίμα έγινε η βροχή.

Δεν θυμάμαι τίποτα ,
μόνο πως με αγάπησες ύστερα απο εκείνη την βροχή

Χαμένη κλεψύδρα

Είναι αργά , ξάπλωσε .
'Όταν ξυπνήσεις όλα θα έχουν τελειώσει .
Η κλεψύδρα θα έχει γυρίσει πίσω τον χρόνο.
Θα μέ έχεις ξεχάσει.
Λέξεις μου θα σου έρχονται μονάχα.
Μην φοβηθείς ,
αυτο ήταν το δικό μου λάθος
Κατέληξα τώρα χαμένη στο κρυμμένο σου υποσυνείδητο.

Το τέλος μιας εποχής

Μαγικές βραδιές σαν και αυτή επιστρέφουν οι αναμνήσεις
Τώρα πια δεν πονάνε.
Η οργή ξέσπασε

Οι πληγές και τα μαχαίρια φώλιασαν σε σπιλιές

Είσαι εκεί στο χώμα.
Σε νιώθω σαν λουλούδι να ανθίζεις στο λαιμό μου , στα μάτια μου,στο στόμα μου
Έρχεται καλοκαίρι

Ξημέρωσε

Καλημέρα , Σ'αγαπώ

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Κόκκινο όνειρο

Λιγόστεψαν τα φτερά απο τα χέρια
Μούλιασαν απο δάκρυα ονείρων
Σχημάτιζαν ρυάκια αίματος
όνειρα χαμένων ποιητών που δεν μπόρεσε κανεις να αγγίξει


Εφιάλτες που ξύπνησαν και ζητούν εκδίκηση
ξεχασμένες αναμνήσεις
θαμμένες μες την άμμο του χρόνου

Κάνουν τόσο θόρυβο καθώς χτυπούν το μυαλό

Αναμοχλεύεται το αίμα με το δάκρυ
χτίζει με κόκκινο νεο όνειρο

κάπως έτσι αρχίζουν και τελειώνουν όλα .

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Καλοκαίρι

Είναι καλοκαίρι , το καλοκαίρι δεν γράφονται ποιήματα ...
Δεν αντέχουν τον ήλιο, τους καίει τα σωθικά
Δεν αντέχουν την θάλασσα , τους αλλοιώνει την γεύση
Θέλουν νερό βροχής για να ανθίσουν
Αέρα ξωτικών για να βγάλουν τα πεινασμένα χέρια τους
και να σε κατασπαράξουν .

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Θέλω

Περνούν οι μέρες και όμως είμαι ακόμα εδώ.Θέλω να πάω διακοπές, να κάτσω αιώνες στη θάλασσα, μόνη μου με κούρασε ο κόσμος. Εξάλλου ποτέ δεν ήμουν κοινωνικό άτομο. Ούτε ήθελα να γίνω. Τώρα γιατί κατέληξα έτσι; Δεν μπορούσα να φύγω. Δεν ήθελα να πληγωθώ. Θέλω να φύγω. Η φυγή είναι το όνειρο μου. Θέλω να πάω μακριά και ίσως κάποτε να ξαναγυρίσω. Ποιος ξέρει; Όσο δεν αλλάζω τόσο τα πάντα γύρω μου μένουν ίδια. Θέλω να γυρίσω την Αθήνα. Το βράδυ αλλάζει πρόσωπο σαν να πετάει την μάσκα που φορούσε την ημέρα. Δεν την φοβάμαι. Μα την βαρέθηκα. Θέλω να γνωρίσω ανθρώπους. Μα τους φοβάμαι. Κάποτε μ'άρεσε η ιδέα του θανάτου. Τώρα απλά ξέρω πως κάποτε θα έρθει. Μα ποτέ δεν το φοβήθηκα. Μέχρι τότε όμως θα συνεχίσω να ζω. Να ζω με όλη τη σημασία της λέξης.

Η αλήθεια της ψυχεδέλειας

Τι να πω τι να αγγίξω;
Για να αποδείξω οτι είμαι αληθινή
Τι να αναζητήσω στους ατέλειωτους δρόμους του μυαλού μου;
Τι να πιστέψω οτι είναι αλήθεια και τι ψέματα;
Χάνομαι στη μαγεία της ψυχεδέλειας
για να αποδείξω την ύπαρξη της ψυχής του κόσμου.
Έκλεισα το τζάμι της νύχτας
και τι μ'αυτό;
Τα βλέφαρα ανοιγοκλείνουν στο σκοτάδι.
Η εύθραυστη αιωνιότητα του εγώ συντρίβεται.

Υπάρχει η αλήθεια που δεν ξέρω.
Η ζωή που κυλάει πάνω σε ένα δρόμο.
Πρέπει να περπατήσω στο νου μου.
Μάλλον δεν μπορώ να αναζητήσω τίποτα.
Αφού το τίποτα είναι το μόνο που υπάρχει.
Το απόλυτο σκοτάδι κυριαρχεί.
Πες μου , που πρέπει να ψάξω;
Να γλιτώσω απο το φόβο της νύχτας
Πες μου που πρέπει να ψάξω για να ξεφύγω
απο το τέλος του κόσμου;
Ένα κερί έμεινε ένα κερί να καίει
πριν το σκοτάδι να έρθει.

Προάγγελοι του χάους

Είμαστε προάγγελοι του χάους
Των ξεχασμένων ροζ ονείρων
Εμείς που αντλούμε χαρά απο τον μπλε ουρανό
Που αγωνιούμε για το ξημέρωμα
Εμείς οι λίγοι που παλεύουμε με το χειμώνα
Για να ανθήσει η άνοιξη
Εμείς που κολυμπάμε στη θάλασσα των ονείρων
Εμείς που παραδίνουμε το εγώ μας

Ξεκίνημα

Είναι οι καθρέφτες που σε μπερδεύουν
Είναι οι άνεμοι που σε πνίγουν
Είναι τα φώτα που σε ζαλίζουν

Το ξέρω πέρασες πολλά
Άδικα

Κουράστηκες να χάνεις το δρόμο σου
Ήρθε η ώρα γύρισε ο τροχός

Τα αστέρια θα δείχνουν προς την ψευδαίσθηση

Σειρά σου τώρα

Αβεβαιότητα

Ίσως βρω τη λύση στο υγρό δρόμο
Εκεί που χέρια τρεμουλίαζουν
Εκεί που οι ιδέες χτυπάνε με θόρυβο
το βαγόνι των αναμνήσεων

Ίσως να ακούσεις τις κραυγές μου
Να νιώσεις το αίμα μου που κοχλάζει
Ο φλογερός εαυτός σου να σβήσει
Είσαι πια ελεύθερος
Εγώ;
Μην φοβάσαι για μενα
θα χαθώ στα θρυμματισμένα λόγια σου

Ποίηση

Η ποίηση είναι σαν το μοβ χρώμα
οχι σαν μια γήινη εικόνα
Είναι εμμονές με υπερφυσική δύναμη μυστική
Η σιγή του κόσμου την διαπερνά με πνοή μαγευτική
Άλλοτε πνοές αγγέλων ξεψυχούν
Άλλοτε ευχές νεκρών αγρυπνούν
Η γαλήνη και η πραότητα
Αντικρούουν με τη ωμότητα
Απόλυτες οντότητες
Συγκρούονται με ομορφιές αιώνιες
Μουσικές εμφανίζονται
Με αλλιώτικες ιδιότητες
Η βροχή δεν ακουμπάει στη γη
Τα αστέρια την φέγγουν
Στη βρύση της λήθης
Όχι σαν μια γήινη εικόνα
Αλλά σαν το μοβ χρώμα

Μη φοβάσαι

Πίνεις αίμα από πληγή ανοιχτή
Στάχτες πεταμένες
Ψυχές παρατημένες
Φωνές μιλάνε στον ύπνο σου

Μη φοβάσαι
Είναι αόρατες νεράιδες
Χορεύουν , τραγουδούν, ερωτεύονται
Παίρνουν τις φωνές απο τους αγγέλους της κολάσεως
Μαγεύονται...

Τέλος;

Το αμυδρό φως τρέμει το σκοτάδι
Σαλεύει και ζωντανεύουν τα ωχρά πρόσωπα τους
Ψηλά παράθυρα εμποδίζουν
τους σκελετούς να ανέβουν στους μαύρους τοίχους
Μα χάθηκε το όνειρο κανείς δεν γύρισε απο τους νεκρούς πίσω
Δρεπάνι Χάροντα τους περνά στην απέναντι όχθη

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Γραφή στο φώς

Άρνηση με την συμφιλίωση της απουσίας σου.Επικοινωνώ μαζί σου.Σου μιλάω σαν να είσαι εδώ.
Μέσα απο μια φωτογραφία-Σύμβολο παρουσίας-
Η μνήμη -Υποκατάστατο της παρουσίας-
Σε επαναφέρω στη ζωή.
Με μοναδική δύναμη
ΜΝΗΜΗ

Πολιτεία που κρύβεσαι;

Παιδιά βιάζονται μωρά βρίσκονται πεταμένα στα σκουπίδια ναρκομανείς καταστρέφουν τις οικογένειές τους. Δικαιοσύνη νόμοι δεν υπάρχουν πουθενά.Κανένας δεν τιμωρείτε για τα εγκλήματα που διαπράττει. Όλοι μεσα στο βούρκο. Δες δίπλα σου. Αντίκρισε κάθε ιστορία.
Δεν τους βοηθάς χθες τους άκουγες φώναζαν όλη νύχτα βοήθεια, αλλά εσύ...
Φοβάσαι ναι αυτό είναι και το ξέρεις.
Η κοινωνία σε έκανε να κλείνεσαι στο σπίτι σου και να σιωπάς. Να μην βγάζεις άχνα.
Χθες κοριτσάκι ανήλικο βιάστηκε αλλα "ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρετε για ένα κόσμο που βράζει και φλέγετε;"
Ανήλικος δολοφόνησε γατάκι και ύστερα το χλεύαζε
Χιλιάδες φόνοι ζώων απο φόλες
Που είναι η πολιτεία;
Σιγα μην ενδιαφερθεί για τέτοια μικρο ζητήματα.
Αύριο θα βρεθεί νεογέννητο πεταμένο στα σκουπίδια ίσως θα είναι και μαύρο ποιος ενδιαφέρετε;
Το κράτος θα το πετάξει με τ σειρά του σε ενα ορφανοτροφείο.Ύστερα μια ζωή πεταμένο θα είναι.
Η κοινωνία μια ζωή θα βλέπει θα σωπά και θα αδιαφορεί.
Οταν χρειαστείς εσυ βοήθεια θα βρεθεί καποιος;
Κοίτα μέσα σου ίσως βρεις την απάντηση.Ίσως καταλάβεις.
Ποιός ξέρει;
Ίσως κάποτε όλα να αλλάξουν τροχιά.
Στη γη κανένας δεν μπορεί να ακούσει την κραυγή σου
Στο φεγγάρι μπορει..

Θυμάσαι;

Αλήθεια με ξέρεις απο παλιά
θυμάσαι ακομα και τον ήχο του κλάματος
θυμάσαι οταν μαχαίρια καρφωνόντουσαν στο σώμα μου

Αλήθεια με ξέρεις απο παλιά
Εδώ και χρόνια πριν ακόμα γεννηθώ
όταν ήμουν αγάπη και ελπίδα
πριν γείνω κλάμα και πόνος

Τώρα σε ρωτάω
Που ήσουν οταν οι αναμνήσεις με σκότωναν
Που ήσουν όταν γινόμουν ανιαρή μεσα στην θλίψη μου
Που ήσουν οταν ζούσα απο το χθες

Όταν απαντήσεις θα είμαι εδώ
Είσαι η μόνη μου ελπίδα
να κρατηθώ στο παρόν

Χάρτινα μαχαίρια

Πονάει Πονάει πολύ
Δεν είναι οι αναμνήσεις που με καίνε
είναι το παρόν
Έχω να κοιμηθώ αιώνες
...Μόνο για λίγο...
Θέλω μονο για λίγο να σταματήσω να πλένω τα κόκαλα μου με φαρμάκια
να βγάζω τις πληγές με χάρτινα μαχαίρια
Δεν με νοιάζει ας στάζει αίμα
Ας ειμαι κενη δεν με νοιάζει
Μόνο να σταματήσει ο πόνος

Νεράιδες

Είναι οι νύχτες
Ο ήχος των νερών που τις κάνουν να ξυπνούν
Μόνο μην τις δεις
Θα αφήσεις ολη τη μαγεία να χαθεί
Θα εξαφανιστεί η χρυσόσκονη
Θα μείνεις μόνη

Μην τους μιλήσεις
Θα σου κλέψουν την φωνή
Τότε πως θα πεις
οτι ήταν αληθινές

Μαγικό Ξόρκι

Χρυσόσκονη και κανέλα
Όνειρα και πεπρωμένα
Λίγη στάχτη στα μαλλιά
Κράτα την σφιχτά
Σε μια χούφτα λίγο χώμα
Μια στάλα απο μια μπόρα

Ύστερα σκούπισε το αίμα
Ξέχνα το ψέμα
Θυμήσου μόνο το βλέμμα
Κοίταξε τον στα μάτια
Πρόσεχε όμως τα αγκάθια
Μην κοιτάξεις στο φως
Μην ρωτήσεις το πως

Τέλος πίστεψε το
Αγάπησε το
Κρύψτο
Έπειτα σκίστο
Αστο να πετάξει
Να κολυμπήσει στον αέρα
Όταν χαράξει
Θα νίωσεις το νεύμα
Δεν ήταν ψέμα

Τα μάγια πέτυχαν

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Όμορφος κόσμος

Όμορφος κομσος θα σαπίζει και θα πετάει βρέφη στα ποτάμια να πνιγούν

Να θέλουν
Να πρεπει
Να αναπνεύσουν μα η αναπνοή να μην βγαίνει

Το νερό να πλημμυρίζει τα σωθικά τους
Μην λες πως δεν το θέλεις
Πως δεν το επέλεξες
Εσύ γέμισες με κακία τα πνευμόνια τους
Εσύ οι αρρωστημένες ιδέες σου

Φύσηξε τωρα δυνατά
Για να φύγει η ντροπή και η δυσωδία
Να σταματήσει αυτος ο ακαταλαβίστικος ήχος
Σε τρελαίνει σου τριβελίζει τα τύμπανα
Φύσηξε και θα ξυπνήσεις

-Καλημέρα

Κρυμμένες ευχές

Είναι μαγική η νύχτα
Οι νεράιδες και τα ξωτικά ξυπνάνε
Άγγελοι χαμογελάνε
Φοράνε τα καλα τους
Χορεύουν εδω
Στη βροχή των ξεχασμένων ευχών
Χτίζουν μια μαγική πόλη πάνω απο τα όνειρα
Εκει που οι άγγελοι συνεχίζουν να πετούν
Τα παιδιά ειναι τα τελευταια που θα ονειρευτούν

Φύλακες καθρέφτες

Πως μπήκες μέσα;
Δεν ήμουν εγω εκείνη που σου άνοιξε
Εχει πολλούς καθρέφτες
ΦΥΓΕ!
Είναι επικίνδυνα θα αρχίσει η μπόρα
θα πετάς στα όνειρα σου σταματά να με κοιτάς!
Θα αρχίσουν να λειτουργούν
Τότε θα κλειδωθούν ολες οι πορτες
και θα μείνεις στο σφραγισμένο δωμάτιο
με τους χίλιους καθρέφτες
να κοιτάς το ξεχασμένο παρελθόν
μην φοβάσαι κανεις πια δεν μπορει να το κρίνει
θα βλεπεις του αγγελους που χορεύουν με τις νεραιδες
βγαίνοντας απο το νερο γεμάτοι αιματα και αφρό
τοσο φυσικά
τοσο εξωπραγματικά
μην ρωτάς γιατί
θα εξαφανιστείς την νύχτα
οσο ομως ειναι χαραματα
γίνονται ακομα θαύματα

Μην κοιτάξεις τους καθρέφτες
θα σπάσουν...
Θα χαθείς μεσα τους
ΦΥΓΕ!
Άσε με εμενα
Εχω μάθει να με κόβουν τα γυαλιά
Δεν φταίω εγω λούζονται άγγελοι με το αίμα μου
ολα θα τελειώσουν καπου εδω.

ΝΟΚ ΝΟΚ Δάσκαλος 2

-Μάντεψε ποιος ειμαι
-Ο ξεχασμένος μου εαυτός
-Ασε με να μπω
-Οχι κανει κρυο φοβάμαι και θα με πληγώσεις
-Εχεις και αλλο αιμα να βγάλεις;
-Κάθε λεπτό γεννιέμαι και πεθαίνω
-Τρέφεσαι απο τις στάχτες σου
-Μονο αυτες μου άφησες

Δείχτες χαλασμένου ρολογιού

Τα καφενεία είναι βγαλμένα απο άλλον αιώνα
Κρατάνε ακομα αυτο το ζεστο χρώμα

Μα δες! ενα ρολόι στο τοίχο
Οι δείχτες του ακόμα γυρνάνε
Και εγω που νόμιζα πως ο χρόνος παει πίσω
παρέμενα εδω
Ισως το προλάβω μόλις δείξει 12 ΑΚΡΙΩΣ

Ανάσα απο ουρανό

Κάποιος έκλεψε τα πάντα
Και μείναμε μετέωροι στο τίποτα
Στο απόλυτο κενό
Και περιμένω εδώ να κρατηθώ
Να αναπνεύσω καθαρό ουρανό
Θραύσματα απο γυάλινο ποταμό

Μα καπου υπαρχει μια ψυχή
που κυκλοφορεί ελεύθερη στη ζωή

Υπάρχει μια πνοή
Που βγάζει την τελευταία της κραυγή

Μα μένει πια στα σκοτάδια
Δεν θα αντέξει πολυ θα μείνει άδεια

Ξωτικά θα γεννιούνται και θα πεθαίνουν εδω
Μα εγω θα ειμαι ακομα εδω και θα προσπαθώ να ζω!

Για τον Παύλο

που δεν άντεξε να δεί την πολιτική παρακμή

Λαμπερά μυαλά κατεστραμμένα απο την τρέλα
Αυτα που κατέστρεψε η πρέζα
Κάποτε φώναζαν αποψε πεθαίνει ο φασισμός
Μα τώρα σέρνονται στο ψέμα
Αστραφτεροί επαναστάτες κατέληξαν πνιγμένοι στο αίμα


Κοίταξε με βλέμμα αινιγματικό
Πίστευε οτι βρήκε της ζωής το γιατρικό
Αλλα το έχασε
Ντύθηκε με το ξύλινο παλτό
Πέρασε ετσι στο αιώνιο ουρανό
Αφήνοντας πίσω γαλακτερό αέρα πηχτό

Αναπνοές της νύχτας

Ίσως ξέρω πολλά και πρέπει να φύγω
Μέσα απο τα ρεύματα της θάλασσας σαν υγρό στοιχείο
Μέσα απο την ομορφία της ψυχής να χαθώ στο πάθος
Και ποιος ξερει; Ισως κατι να μάθω
Την μαγνητική έλξη των ψυχών να βλάψω
Την όμορφη νύχτα α ταράξω
Τα αστέρια που τρεμοπαίζουν στον ουρανό να κατεβάσω
Μα πρέπει πρωτα το ουρανιο τοξο να φτάσω
Την ψυχη σου την θλιμμένη
Να μην την ξαναδώ χαμένη
Μα τώρα πρεπει να φυγω
Την αναπνοή μου την τελευταια να αφήσω

Χειμωνιάτικο Παραμύθι

Η άχρωμη απεραντοσύνη του ουρανού
Διαφωνούσε με τα κύματα
Και νέκρωνε ολα τα συναισθήματα
Η πλατιά απεραντοσύνη του ουρανού
Ακουμπούσε το βελούδινο σκοτάδι της νύχτας
Το φεγγάρι ήταν τόσο βαθύ
Προχωρούσε αθόρυβα
Χωρίς να ακούγετε πνοή
Το βλέμμα του άρχισε να σε παγώνει
Το σώμα του να σε πληγώνει
Η παγωμένη ρυτιδωμένη επιφάνεια της λίμνης
Στο πυθμένα της έκρυβε την μνήμη
Που άραγε να οδηγεί αυτο το σκοτεινό ποταμι της λίμνης;
Που άραγε τελειώνει αυτο το ουράνιο τόξο της λήθης;