Όσο σπάραζα , τόσο έπεφτε η βροχή.
Με μαστίγωνε .
Όλα τα έφερε στην επιφάνεια
Όνειρα, πρόσωπα, στιγμές .
Δεν έλεγε να κοπάσει,
ούτε η βροχή μα ούτε και το κλάμα.
Πέφτουν τα δάκρυα
ποτίζοντας ξένες αναμνήσεις
συνέχιζαν να φυτρώνουν μέσα γεμάτες αγκάθια .
Έσκιζαν τα σωθικά μου .
Αίμα έγινε η βροχή.
Δεν θυμάμαι τίποτα ,
μόνο πως με αγάπησες ύστερα απο εκείνη την βροχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου