Ειμαστε ολοι ιδιοι την νυχτα
Οι αναμνησεις περπατανε στα ονειρα
Αστερια νεκρα πια που δεν εχουν αξια
Και ομως ανοιγουν πληγες που σταζουν αιμα
Χερια που αγγιζουν την απαισιοδοξια
Βλεφαρα που κλεινουν και προσευχονται
Νεκροι που αναπνεουν και εισερχονατι στους εφιαλτες
Ειμαστε ολοι ιδιοι την νυχτα
Η απουσια ειναι η μικρη αδερφη του θανατου
Ανατριχιαζεις στην κρυα αισθηση που πλησιαζει
Αναπνεεις την μυρωδια του θγρου ταφου που σταζει
Ματιες παγωμενες στη καρδια χαραγμενες
Πληρης εξαθλιωση τη νυχτα
Διωνει τους ανθρωπους
Εκμεταλευοντας την μοιρα
Η απουσία είναι προσωπική υπόθεση και δεν ποτέ αδερφή του θανάτου.. απλά συντροφεύει τη μοναξιά μας ..
ΑπάντησηΔιαγραφή